Психолог: Детето не треба да биде „малиот терапевт“ за родителот

Родителите се трудат да ги воспитаат своите деца најдобро што можат, но понекогаш е тешко да се процени дали одредени однесувања ќе бидат корисни на долг рок. Како што објаснува психологот Жаклин Вилијамс (терапевтка за деца и родители од САД), одредени особини што изгледаат позитивно подоцна можат да се претворат во товар. Следствено, според тоа, однесувањето што изгледа прифатливо кај малите деца може да предизвика сериозни проблеми во адолесценцијата.

– Таков е обидот на децата да го подобрат расположението на своите родители… Убаво е кога малото се обидува да Ве развесели ако имате лош ден. Толку е слатко кога тој/таа има пет години. И јас го сакав тоа, сè додека не видов како почна да ги оптоварува кога пораснаа, вели Вилијамс.

Таа истакна дека оваа навика подоцна може да се развие во чувство на одговорност за емоциите на другите луѓе, па дури и во напади на паника.

– Покрај тоа, децата не треба да се чувствуваат обврзани да ги управуваат емоциите на возрасните… Сите мислиме дека се слатки и емпатични, но всушност тие се обидуваат да нè регулираат нас, нагласува психотерапевтката.

Дополнително, Вилијамс предложи поинаков пристап за родителот.

Кога детето ќе каже: „Немој да бидеш тажна, мамо“, родителот треба да одговори: „Имам некои ‘возрасни’ чувства, но се справувам со нив. Тоа не е твоја работа, мило, ти благодарам што се грижиш за мене, тоа е навистина слатко.“ Таа верува дека возрасните треба да ги обработуваат своите емоции со други луѓе за децата да не ја преземат улогата на „мали терапевти“.

Опасноста од овој вид емоционална одговорност ја потврди и брачната и семејна терапевтка Сара Епстин, која дообјасни дека тоа може да се претвори во „хронично менување на улогите“ што произлегува од неможноста на родителот да управува со своите емоции и да се грижи за своето дете. Таа, како и Вилијамс, нагласува оти децата не треба да бидат емоционална поддршка за своите родители и дека улогите не треба да се менуваат.